“Η ΚΛΕΌ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΣΤΙΣ 7”, της Ανιές Βαρντά
Με το κλασικό αριστούργημα «Η Κλεό από τις 5 στις 7 – Cleo de 5 a 7» συνεχίζονται οι εβδομαδιαίες προβολές επιλεγμένων ταινιών, που διοργανώνει η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με τον Π.Α.Ο.Δ.Α.Ν.
Την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019 στις 21:30 στο κινηματοθέατρο RΕΧ, προβάλλεται σε επανέκδοση η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Ανιές Βαρντά, παραγωγής 1962 και διάρκειας 89΄. Πρωταγωνιστούν οι Κορίν Μαρσάν, Ντομινίκ Νταβρέ, Χοσέ Λουίς ντε Βιλαγιόνγκα.
Από τα σημαντικότερα δείγματα του γαλλικού νέου κύματος στο σινεμά (νουβέλ βαγκ), η ταινία ξεδιπλώνει ένα δίωρο από την ζωή της Κλεό. Η Κλεό είναι ένα μοντέρνο κορίτσι, μια ποπ τραγουδίστρια που έχει ήδη τις πρώτες επιτυχίες στην καριέρα της. Κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου, της μεγαλύτερης μέρας της χρονιάς, θα φτάσει σε ένα κομβικό σημείο της ζωής της, καθώς τότε θα ζήσει κι εκείνη τη μεγαλύτερη μέρα της δικής της σύντομης ζωής. Περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα κρίσιμων ιατρικών εξετάσεων, με τον φόβο ότι έχει καρκίνο και θα πεθάνει σύντομα. Σε δυο ώρες έχει ραντεβού με τον γιατρό και μέχρι τότε περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού. Θα επισκεφτεί αρχικά μία χαρτορίχτρα με δυσοίωνα αποτελέσματα και στη συνέχεια θα συναντήσει εραστές, γνωστούς, φίλους και τυχαίους περαστικούς. Στο τέλος της πορείας της θα είναι λίγο πιο σοφή, σίγουρα πιο ώριμη κι ίσως ερωτευμένη…
Η κάμερα της Βαρντά ακολουθεί την κεντρική ηρωίδα της ταινίας σε πραγματικό χρόνο (στο χρονικό διάστημα που καλύπτει ο τίτλος), με μια κινηματογράφηση που μοιάζει αυτοσχεδιαστική και ενστικτώδης, είναι όμως (προ)μελετημένη στην εντέλεια. Αντικατοπτρίζει όλη την πορεία της κεντρικής ηρωίδας από τον ετεροπροσδιορισμό στην χειραφέτηση και την αυτονομία και παράλληλα παρουσιάζεται μία ασυνήθιστη εικόνα του Παρισιού.
Η δεισιδαιμονία και η μοιρολατρεία συνοδεύουν την Κλεό στο διάβα της, καθώς σε κάθε της στάση αναζητά τα σημάδια που θα της αποκαλύψουν το μέλλον, από τις σκοτεινές και απειλητικές αφρικανικές μάσκες στις βιτρίνες μέχρι τα σπασμένα τζάμια και τους καθρέφτες, ακόμα και τα βλέμματα των περαστικών. Σταδιακά όμως τα σημάδια αυτά μετατρέπονται σε απελευθερωτικούς παράγοντες και η Κλεό, μέσα από την παρατήρηση και τα βλέμματα των άλλων, ανακαλύπτει το δικό της προσωπικό βλέμμα και γίνεται αυτεξούσια της δικής της μοίρας.
Με απλότητα, χιούμορ (η Κλεό παρακολουθεί μια ασπρόμαυρη βωβή κωμωδία) και αυτοσχεδιαστική διάθεση συνδυασμένη με διεισδυτική σκηνοθετική ακρίβεια, η γαλλίδα με ελληνική καταγωγή σκηνοθέτης, μεταπλάθει την απλή καθημερινότητα μιας γυναίκας και μιας πόλης σε γνήσια υπαρξιακή οδύσσεια.
Η ταινία, όπως και η ηρωίδα της, υπάρχει σε ένα αιώνιο παρόν, ένα επιτακτικό τώρα, που ακόμα και σήμερα την κάνει φρέσκια, μοντέρνα κι αιχμηρή. «Η ασχήμια είναι μια μορφή θανάτου», δηλώνει η πρωταγωνίστρια στην αρχή της ταινίας. Μιας ακαταμάχητα και διαχρονικά γοητευτικής ταινίας, που παρουσιάζει τον θρίαμβο της ζωής παρά τις αντιφάσεις της, μέσα από εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία και υπέροχες μελωδίες.
Χαμηλότονα και με αξιοθαύμαστη διακριτικότητα, σκιαγραφείται αριστοτεχνικά το πορτρέτο μιας ανασφαλούς γυναίκας, η οποία στο τέλος της περιπλάνησης της στην καρδιά μιας σύγχρονης μητρόπολης αφήνει πίσω τις προκαταλήψεις και κοιτάζει το μέλλον με ανανεωμένο βλέμμα.
by ΛΕΣΧΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ