ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΕ Ο ΤΖΑΚ”, του Λαρς φον Τρίερ
Με την τελευταία δημιουργία του διάσημου Δανού σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ συνεχίζονται οι εβδομαδιαίες προβολές επιλεγμένων ταινιών, που διοργανώνει η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με τον Π.Α.Ο.Δ.Α.Ν.
Την Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019 στις 21:30 στο κινηματοθέατρο RΕΧ, προβάλλεται το συναρπαστικό θρίλερ «Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ – The House That Jack Built», παραγωγής 2018 και διάρκειας 155΄. Πρωταγωνιστούν οι βραβευμένοι για την ερμηνεία τους Ματ Ντίλον και Ούμα Θέρμαν, μαζί με τον Μπρούνο Γκαντζ και Ράιλι Κίου.
Υπόθεση: ΗΠΑ, δεκαετία του ’70. Παρακολουθούμε τον Τζακ για μια περίοδο 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-ορόσημων που διέπραξε και οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του σαν serial killer. Παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ, που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης.
Καθώς η αστυνομία βρίσκεται στα ίχνη του και τον πλησιάζει, ο Τζακ διακινδυνεύει όλο και περισσότερο στην προσπάθειά του να δημιουργήσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί το απόλυτο έργο τέχνης. Παράλληλα παρακολουθούμε τις περιγραφές του για την προσωπική του κατάσταση, τα προβλήματα και τις σκέψεις του, μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μια συζήτηση μείγμα σοφίας με ψυχοπαθητικές εξηγήσεις, που αναμιγνύεται με μια σχεδόν παιδική αυτολύπηση…
Σε πρώτη ματιά, «Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ με θέμα την αλόγιστη βία. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια ταινία-εξομολόγηση του Δανού σκηνοθέτη, του πιο σπουδαίου Ευρωπαίου δημιουργού της γενιάς του. Είναι ένας βαθιά σαρκαστικός και αβάσταχτα προκλητικός στοχασμός πάνω στη ζωή και στο σινεμά, με εξοργιστικές όσο και σπαρακτικά ειλικρινείς ερωτήσεις για την ηθική και την τέχνη.
Γενικά ο Τρίερ σαν καλλιτέχνης είναι αμφιλεγόμενος, λόγω των προκλητικών σκηνών στις ταινίες του και των προβοκατόρικων δηλώσεων του. Στην τελευταία του ταινία φαίνεται να δίνει απαντήσεις και να περιγράφει τις καλλιτεχνικές του σκέψεις, μέσα από μια ιδιαίτερη ιστορία. Ξεδιπλώνει την ιστορία ενός κατά συρροήν δολοφόνου, που εξοντώνει αναίτια και βασανιστικά μια σειρά από αθώα θύματα. Η αγωνία τους πλημμυρίζει την οθόνη, η ακραία βία κάνει ακόμη πιο άβολη την κατάσταση, οι χιουμοριστικές πινελιές την ελαφρώνουν με έναν ένοχα απολαυστικό τρόπο και καθώς ο αστυνομικός κλοιός στενεύει διαρκώς γύρω του, το σασπένς μεγαλώνει. Παράλληλα έχουμε μια φιλοσοφική κουβέντα πάνω στην ηθική, την υπαρξιακή αγωνία, την τέχνη, τις ανθρώπινες επιθυμίες και την Ιστορία. Κάποιες στιγμές η ‘δράση’ διακόπτεται από τον διάλογο και επιστρέφει στην κορύφωση του τέλους, οπότε ολοκληρώνεται το κεφάλαιο «έργο τέχνης του Τζακ», το οποίο –όπως και οι ταινίες για τον Τρίερ– δεν είναι παρά η έκφραση/πραγμάτωση των κοινωνικά απαγορευμένων φαντασιώσεων του.
Ο σκηνοθέτης παίζει διαρκώς με τις λέξεις, κάνει αναφορές στο σινεμά αλλά και στην προσωπική του ζωή, προκαλεί τα ανομολόγητα σαδιστικά ένστικτα του κοινού που έχει δύο πάγιες αντικρουόμενες ιδιότητες, του ηθικολόγου και του ηδονοβλεψία και φτάνει μέχρι τον αυτοσαρκασμό και την παρωδία.
«Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι θηριωδίες που διαπράττουμε στη φαντασία μας είναι εκείνες οι επιθυμίες μας τις οποίες δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε στην πολιτισμένη κοινωνία μας, οπότε τις εκφράζουμε τελικά μέσα από την τέχνη», λέει κάποια στιγμή ο Τζακ στον άγνωστο και αόρατο (για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) συνομιλητή του, στον οποίο διηγείται τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής του.
by ΛΕΣΧΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ