«MICHAEL», του Μαρκους Σλέινζερ
,
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου
ψυχολογικό, κοινωνικό θρίλερ
Η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου παρουσιάζει την Πέμπτη στις 21:30 στο κινηματοθέατρο «REX» την βραβευμένη κοινωνική ταινία από την Αυστρία «Michael», παραγωγής 2011 και διάρκειας 96΄. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Μαρκους Σλέινζερ και πρωταγωνιστούν οι Μίκαελ Φούιθ και Ντέιβιντ Ραουσενμπέργκερ.
Η ταινία εστιάζει στο καυτό θέμα της παιδοφιλίας και το σενάριο είναι μια ελεύθερη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη της αληθινής ιστορίας της Νατάσα Κάμπους, που σε ηλικία 10 ετών απήχθη και κρατήθηκε αιχμάλωτη σε ένα μυστικό υπόγειο για περισσότερα από οκτώ χρόνια, μέχρι που τελικά κατάφερε να δραπετεύσει. Η υπόθεση συγκλόνισε την Αυστρία αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη και έγιναν πολλές συζητήσεις για την ιδιαιτερότητα των σχέσεων θύματος-θύτη. Η ενήλικη πλέον Νατάσα έδωσε πολλές συνεντεύξεις και το 2010 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, σε μια προφανή προσπάθεια να αφομοιώσει και η ίδια τα γεγονότα, να μπορέσει να καταλάβει τον εαυτό της και να εξηγήσει τις αντιδράσεις της.
Ο Μάρκους Σλάινζερ, βοηθός σκηνοθέτη στη «Λευκή κορδέλα» του Χάνεκε, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, σκιαγραφεί το προφίλ του παιδόφιλου με τρόπο που προκαλεί περισσότερο την συνείδηση παρά το βλέμμα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μία φαινομενική ευγένεια που σοκάρει. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Καννών και απέσπασε σημαντικά βραβεία στην Αυστρία, Βιέννη, Τορόντο, Δουβλίνο και Φιλαδέλφια και αλλού.
Επικεντρώνεται στους τελευταίους πέντε μήνες από τη ζωή ενός 35χρονου παιδόφιλου, του Μάικλ, ενός φαινομενικά φυσιολογικού και υπάκουου πολίτη. Ο Μάικλ έχει απαγάγει και κρατά φυλακισμένο στο σπίτι του ένα 10χρονο αγόρι, ενώ οι συγγενείς, οι γείτονες και οι συνάδελφοι του δεν έχουν την παραμικρή υποψία. Φροντίζει το αγόρι σαν να είναι γιος του, τον χρησιμοποιεί σαν αντικείμενο για τις παιδοφιλικές του φαντασιώσεις και θεωρεί ότι έχει τον πλήρη έλεγχο πάνω στο θύμα του. ΄Ομως το αγόρι γνωρίζει ότι η οικογένεια του τον αναζητά και ψάχνει τρόπο να δραπετεύσει από τη φυλακή του…
Και μόνο η αναφορά του θέματος είναι αρκετή για να γεννήσει στον οποιονδήποτε ανάμεικτα συναισθήματα απέχθειας και νοσηρής περιέργειας. Το να μιλήσεις για μια πράξη που κρίνεται καθολικά αποτρόπαιη κρύβει προκλήσεις, κινδύνους, παγίδες. Ακόμη και στα πλαίσια ενός σινεμά που δεν ενδιαφέρεται για μια δραματική, ηθικοπλαστική απεικόνιση της σχέσης ενός απαγωγέα παιδεραστή με το θύμα του, δεν μπορείς να αποφύγεις την συναισθηματική φόρτιση του θεατή.
Το «Michael» όμως δεν είναι μια «ταινία σοκ», καθώς δεν εστιάζει στην φρίκη, αλλά στην καθημερινότητα αυτής της αφύσικης συμβίωσης. Παρουσιάζει τις βαρετές λεπτομέρειες των επαναλαμβανόμενων μηχανικών κινήσεων ρουτίνας, την ισορροπία μιας (εκ προοιμίου λάθος) σχέσης, που αν την κοιτάξεις από διαφορετική οπτική γωνία, μοιάζει με σχέση πατέρα-γιου και όχι αυτό που είναι πραγματικά: σχέση βιαστή και κακοποιημένου παιδιού.
Αποφεύγει να δείξει σεξουαλικές σκηνές που σοκάρουν, καθώς ξέρει ότι η αποστασιοποίηση, αποκαλύπτει περισσότερες λεπτομέρειες, φέρνει την πραγματικότητα στις αληθινές της διαστάσεις. Η κάμερα του δεν είναι παρούσα όταν το νεαρό αγόρι βιάζεται, ο θεατής όμως αντιλαμβάνεται την ύπαρξη της βίας. Η βία που καταγράφει το φιλμ είναι ψυχολογική. Αυτή που μεταμορφώνει το μικρό αγόρι σε έγκλειστο μιας πολύ πιο σκοτεινής φυλακής από το υπόγειο του Μάικλ, και που είναι εξίσου καταστροφική και επώδυνη με τη σωματική.
Εξ ίσου σοκάρει και η ψυχρή, “ουδέτερη” περιγραφή του κεντρικού ήρωα, όμως ο Σλάινζερ δεν κρίνει, δεν ηθικολογεί και δεν φοβάται να κοιτάξει το τέρας στα μάτια. Ο Μάικλ μοιάζει με συνηθισμένο άνθρωπο, κινείται ομαλά στο ρεύμα της καθημερινής ανθρώπινης συμπεριφοράς, θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς. Είναι άνθρωπος με σχεδόν κανονική κοινωνική παρουσία, με συνηθισμένη ευφυΐα, με μια αξιοπρεπή ζωή, ένα ιδανικό δείγμα του «φυσιολογικού μέσου όρου». Δεν είναι ένα ξένο σώμα στον κοινωνικό ιστό, δεν είναι μια μοναδική παραφωνία την οποία μπορείς εύκολα να διακρίνεις καταδικάζοντας την ως μίασμα, εγκληματία, τέρας. Τα μυστικά του Μάικλ είναι κρυμμένα στο υπόγειο… Όμως «το υπόγειο», το σκοτάδι που κρύβουμε τα ένοχα μυστικά μας υπάρχει για όλους εμάς, άσχετα αν κάποια μυστικά είναι πιο φρικτά από άλλα…
Αποστασιοποιημένο, αλλά ανατριχιαστικά διεισδυτικό πορτρέτο ενός διεστραμμένου χαρακτήρα, το ψυχολογικό θρίλερ του Αυστριακού δημιουργού, είναι μια εξαιρετική ταινία με επώδυνες παρατηρήσεις για την φύση του απόλυτου “κακού”.
Ακατάλληλη κάτω των 17 ετών.
by ΛΕΣΧΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ